بر رسول حق فسونها خواندند

رخش دستان و حیل می راندند

آن رسول مهربان رحم کیش

جز تبسم جز بلی ناورد پیش

شکرهای آن جماعت یاد کرد

در اجابت قاصدان را شاد کرد

می نمود آن مکر ایشان پیش او

یک به یک زان سان که اندر شیر مو

موی را نادیده می کرد آن لطیف

شیر را شاباش می گفت آن ظریف

صد هزاران موی مکر و دمدمه

چشم خوابانید آن دم زان همه

راست می فرمود آن بحر کرم

بر شما من از شما مشفق ترم

من نشسته بر کنار آتشی

با فروغ و شعلهٔ بس ناخوشی

همچو پروانه شما آن سو دوان

هر دو دست من شده پروانه ران

چون بر آن شد تا روان گردد رسول

غیرت حق بانگ زد مشنو ز غول

کین خبیثان مکر و حیلت کرده اند

جمله مقلوبست آنچ آورده اند

قصد ایشان جز سیه رویی نبود

خیر دین کی جست ترسا و جهود

مسجدی بر جسر دوزخ ساختند

با خدا نرد دغاها باختند

قصدشان تفریق اصحاب رسول

فضل حق را کی شناسد هر فضول

تا جهودی را ز شام اینجا کشند

که بوعظ او جهودان سرخوشند

گفت پیغامبر که آری لیک ما

بر سر راهیم و بر عزم غزا

زین سفر چون باز گردم آنگهان

سوی آن مسجد روان گردم روان

دفعشان گفت و به سوی غزو تاخت

با دغایان از دغا نردی بباخت

چون بیامد از غزا باز آمدند

چنگ اندر وعدهٔ ماضی زدند

گفت حقش ای پیمبر فاش گو

عذر را ور جنگ باشد باش گو

گفتشان بس بد درون و دشمنید

تا نگویم رازهاتان تن زنید

چون نشانی چند از اسرارشان

در بیان آورد بد شد کارشان

قاصدان زو باز گشتند آن زمان

حاش لله حاش لله دم زنان

هر منافق مصحفی زیر بغل

سوی پیغامبر بیاورد از دغل

بهر سوگندان که ایمان جنتیست

زانک سوگند آن کژان را سنتیست

چون ندارد مرد کژ در دین وفا

هر زمانی بشکند سوگند را

راستان را حاجت سوگند نیست

زانک ایشان را دو چشم روشنیست

نقض میثاق و عهود از احمقیست

حفظ ایمان و وفاکار تقیست

گفت پیغامبر که سوگند شما

راست گیرم یا که سوگند خدا

باز سوگندی دگر خوردند قوم

مصحف اندر دست و بر لب مهر صوم

که بحق این کلام پاک راست

کان بنای مسجد از بهر خداست

اندر آنجا هیچ حیله و مکر نیست

اندر آنجا ذکر و صدق و یاربیست

گفت پیغامبر که آواز خدا

می رسد در گوش من همچون صدا

مهر بر گوش شما بنهاد حق

تا به آواز خدا نارد سبق

نک صریح آواز حق می آیدم

همچو صاف از درد می پالایدم

همچنانک موسی از سوی درخت

بانگ حق بشنید کای مسعودبخت

از درخت انی انا الله می شنید

با کلام انوار می آمد پدید

چون ز نور وحی در می ماندند

باز نو سوگندها می خواندند

چون خدا سوگند را خواند سپر

کی نهد اسپر ز کف پیگارگر

باز پیغامبر به تکذیب صریح

قد کذبتم گفت با ایشان فصیح